Söyle...

Neden cevap vermiyorsun?
Beni duymuyor musun?
Dürüst davran ve gerçekleri söyle...

Her zamanki gibi açık konuş benimle. İçinden geçenleri, aklına gelenleri söyle. Sorumu cevaplarken tereddüt etme. Diğerleri gibi duraksama, tam söyleyecekken vazgeçme.
Senden duyacaklarıma ihtiyacım olduğunu unutma...

Haydi bekliyorum...

Bana duymak istediklerimi söyle...

Ben...

Beni tanımadın mı?

Ben senin içinde taşıdığın gücüm...

Asil duruşun, zarafetin ve dinginliğinim. Sıcak ve soğuk duygularının birleşimiyim. En büyük heyecanlarının sükunetle, endişelerinin huzurla, sevgilerinin yalnızlıkla, hırslarının bilgelikle olan dengesiyim.
Ruhundaki yeteneğinin ve hayatındaki zenginliğinin simgesiyim.

Ben...

MORum...

Hatıralar Ormanı...

Bir an uzaklaşıyorum...

Büyük ve karanlık bir ormandayım. Sessizce yürüyorum, sanki birşeyleri uyandırmaktan korkarak... Etrafıma bakıyorum, bazen çok tanıdık, bazen de çok yabancı. İçimi kimi zaman hüzün, kimi zaman da mutluluk kaplıyor. Hatırlarken ürperiyorum...

Yürüdükçe ağaçlar sıklaşıyor. Ormanın en karanlık yerinde bir ışık görüyorum.Yaklaştıkça ışık büyüyor. Hayatımda gördüğüm en güzel çiçeklere doğru yaklaşıyorum. Benim en güzel anılarım... Pembe mutluluklarım, sarı heyecanlarım, kırmızı aşklarım, mor zaferlerim...

Yavaşça uzaklaşıp yürümeye devam ediyorum. Toprağın serinliğiyle içime huzur doluyor. Karşıma bir dere çıkıyor. Eğilip berrak suya dokunuyorum. Zaman gibi, durduramıyorum... Yürümeye devam ettikçe yeni ağaçlarla karşılaşıyorum.Hepsine tek tek dokunuyorum, herşeyi hatırlıyorum...

Biri adımı söylüyor ve yaşadığım ana dönüyorum. Gülümseyerek bana sormuş olduğu sorunun cevabını bekliyor...

Deniz gibi...

Deniz gibidir insan; damlalarca anıyı, mutluluğu, hüznü, heyecanı, duyguyu saklar içinde. Aynı zamanda gökyüzünün rengini yansıtır, ne yaşıyorsa onu yaşatır insan... Mutluluğu dingin mavi, üzüntüsü huzursuz gridir...

Ve dalgalar gibidir hayat... Mutluluğu, üzüntüyü, sevgiyi, nefreti, aşkı, kazanmayı, kaybetmeyi saklar gelgitlerinde...

İnsanın yaşadığı herşey ona damla damla katılır, zamanla bazıları buharlaşıp unutulur ve gelgitlere rağmen insan,inanamasa da hep aynı kalır... İyiyse iyi, kötüyse kötü...