Bir an uzaklaşıyorum...
Büyük ve karanlık bir ormandayım. Sessizce yürüyorum, sanki birşeyleri uyandırmaktan korkarak... Etrafıma bakıyorum, bazen çok tanıdık, bazen de çok yabancı. İçimi kimi zaman hüzün, kimi zaman da mutluluk kaplıyor. Hatırlarken ürperiyorum...
Yürüdükçe ağaçlar sıklaşıyor. Ormanın en karanlık yerinde bir ışık görüyorum.Yaklaştıkça ışık büyüyor. Hayatımda gördüğüm en güzel çiçeklere doğru yaklaşıyorum. Benim en güzel anılarım... Pembe mutluluklarım, sarı heyecanlarım, kırmızı aşklarım, mor zaferlerim...
Yavaşça uzaklaşıp yürümeye devam ediyorum. Toprağın serinliğiyle içime huzur doluyor. Karşıma bir dere çıkıyor. Eğilip berrak suya dokunuyorum. Zaman gibi, durduramıyorum... Yürümeye devam ettikçe yeni ağaçlarla karşılaşıyorum.Hepsine tek tek dokunuyorum, herşeyi hatırlıyorum...
Biri adımı söylüyor ve yaşadığım ana dönüyorum. Gülümseyerek bana sormuş olduğu sorunun cevabını bekliyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder