İşlediği ilk günahtan sonra başladı insan "küçük şişe"yi aramaya.İçindeki sihirli formülden bir damla içerek "yüzleşme"den kaçmaya çalıştı. En büyük rüyalarından biri oldu o formül ve destanlarda yazıldı, doğanın armağanları arasında arandı.
Ama kimse bulamadı onu. Bir süre sonra da herkes vazgeçti bu arayıştan ve en iyi yolun "zavallı ruhlarının affı" için yakarmak olduğunda karar kıldılar.Sonra, işledikleri ve işlemedikleri, ellerinde olan ve olmayan her hata için yüzyıllarca yalvardılar. Kendi ruhlarına verilen o büyük güçleri ve değeri görmekten korktular,onları "doğru yoldan" ayırır diye.
Ve fark edemediler aslında o formülün kendilerinde gizli olduğunu...
Halil Cibran'ın dediği gibi... "Benim varlığımın sonu yoktur. İnsanın ruhu, Tanrı'nın yaradılışta kendinden ayırdığı meşaledir."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder