Başlangıç üzerine...

Korkar insan “başlangıç”tan. Çünkü bilir yaptığı adaletsizliklerin yakasını bırakmayacağını…

            Bütün yaptıklarının farkında olmasına rağmen, her zaman masum olduğunu iddia eder. Çünkü o hiç bir zaman adaletsiz davranmamış ve hep dua etmiştir. Bu nedenle “en güzel bahçe”de, ona da bir yer “mutlaka” vardır.

            Böylece, yüreği adaletsizlikler diyarı olan insan, “evrenin en büyük adalet mercii”nden merhamet dilenir. Yaşarken köşe bucak kaçtığı büyük çelişkisi, yeni hayatına başladığında karşısına çıkmasın diye… 

            Merhamet dilenirken bile düşüncesiz ve içten pazarlıklıdır insan. Hayatı boyunca sebep olduğu sorunlardan ve felaketlerden haberdar değilmiş gibi, “adaletin tek sahibi”nden “küçük”, güzel bir bahçe ister. Her zamanki gibi, korktuğu için, kanaatkar ve saygılıdır bunları isterken…

            Sadece kendi değer yargılarına göre yaşayan insan korkmaz “kaçınılmaz başlangıç”tan. Çünkü ne yaşayacağı belli değildir, ve o bilir ki, kendi değer yargılarından başka fikirlere kapılmadan yaşayıp, felaketlere alet olmadığı sürece her yer huzurlu ve güzel kokan bir bahçe olacaktır…