Bomboş bir sayfa verseler sana,baştan yazar mısın
hayatını?Siler misin “keşke”lerini, “günah”larını? Yoksa kabullendin mi
hepsini,seni sen yaptıkları için? Cesaretin var mı, “öyle yapmam gerekiyordu,yaptım”
demeye?
Arkasında
durabilmelisin attığın her adımın,sahip çıkabilmelisin
hayatına;sevaplarıyla,günahlarıyla… Onlar senin aldığın nefesin,yaşadığın
hayatın kanıtları; Saksıda değil,toplumda yaşamanın sonuçları…
Eğer
keşkelerin varsa,üzülme;bil ki,değdi yaşadığına, sen hayattan hak
ettiğini,hayat da senden gerekenleri aldı…Üzülmenin değil,yaşadıkların için
mutlu olmanın vakti…
Ama hiç
“keşke”m yok diyorsan ,saksında oturup,kaçırdığın trenler için tasalanmalı ve
birinin seni sulayıp,ne kadar mükemmel olduğunu söyleyerek seni onurlandırmasını beklemelisin… Tıpkı,
yaşamadığın hayatın boyunca olduğu gibi…
Kısacası…
Eğer
“yaşayacaksa” insan,atmalı kurşun kalemini ve silgisini elinden,en parlak renkli
tükenmez kalemlerden birini seçmeli kendine,ve o kalem tükenene kadar
durmamacasına yazmalı…
Yanlış
yazsa silemeyeceğini; ancak yanlışların, doğrularla oluşturacağı ahengin adının
“hayat” olacağını bile bile yazmalı insan… Son nefesinde “iyi ki…” demek için…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder